Angst

We hebben inmiddels een selecte groep op de hoogte gebracht van de zwangerschap. Lieve, vrolijke en mooie berichten kwamen daarna onze kant op en iedereen is enorm blij voor ons. Logisch, want het is natuurlijk ook een wonder! Ook ik ben uiteraard blij dat we nu zover zijn. Vrouwlief is nu vijf a zes weken zwanger en natuurlijk is het pril. Normaliter wacht je met het op de hoogte brengen en het vertellen van dit goede nieuws, maar vrijwel iedereen in onze omgeving wist van de ICSI behandelingen af en dachten en rekenden daarnaast flink mee, waardoor ook bij hen al snel de vraag kwam of er nu al nieuws was met betrekking tot de zwangerschap. Met name mijn ouders waren zeer blij met dit heugelijke nieuws. Maar de enorme blijdschap is er bij ons nog niet.

Twee jaar geleden raakte vrouwlief ook zwanger, maar via de natuurlijke weg. Dit was eigenlijk al een wonder op zich, want dat hadden we sowieso niet verwacht. We waren heel vrolijk, enthousiast en blij. Onze wereld stortte echter in toen we na tien weken een miskraam kregen. Ondanks dat het ‘maar’ tien weken waren, voelde het voor ons alsof we ons kindje verloren hadden. We hebben er veel verdriet om gehad en ik heb er nog altijd moeite mee. Wanneer we erover praten of wanneer ik eraan denk, kan ik mijn tranen niet bedwingen, zo erg raakt het me nog. Gelukkig hebben we het een mooie plek kunnen geven in ons hart.

Maar dit bepaalt voor mijn gevoel wel een groot deel van de angst die er nu heerst. Stel dat het nu weer misgaat over vier a vijf weken? Die angst blijft. Bij mij wel althans. Hoe graag ik ook wil geloven dat alles nu goed gaat. En wat als we de tien-weken grens gepasseerd zijn? Zal alles dan ook nog goed blijven gaan? Zal de angst minder worden nadat er een echo is geweest en we weten dat er daadwerkelijk een hartje klopt? Ik weet het niet. Voor mijn gevoel raak ik die angst voorlopig niet kwijt en ergens baal ik daar wel van. Ik probeer positief te blijven en ik probeer er in elk geval nu van te genieten. Maar ik bescherm mezelf heel erg en uit de blijdschap nog niet zo, simpelweg omdat ik bang ben. Ik denk dat dit voor veel mensen geldt, de angst of het allemaal goed komt, of je nu via een ziekenhuisbehandeling zwanger bent geraakt of langs de natuurlijke weg.

Het hele ICSI traject ligt nu zogezegd achter ons en nu is pas het echte wachten begonnen. Ik kan niet wachten totdat we de eerste en tweede echo hebben gehad en we even een zucht van verlichting creëren die tot ver te horen zal zijn, wanneer als goed gaat. Maar het is niet de enige angst die ik heb. We hebben af kunnen spreken dat we de echo’s kunnen doen, net voordat mijn ouders naar Spanje gaan, zodat ze een mooie echofoto kunnen meenemen en aan mijn familie kunnen laten zien. Zodat in elk geval mijn opa en oma aangenaam verrast zullen zijn. Echter kwam deze week het bericht dat opa met spoed is opgenomen in het ziekenhuis vanwege een beroerte. We schrokken ons rot. Nu, enkele dagen later lijkt het een tia te zijn geweest en het ziet er naar uit dat alles toch goed komt, maar schrikken was het wel. Moeders vertrekt morgen met spoed naar Spanje om in elk geval oma bij te staan. Oma is nu 91 en Opa 88. Een prachtige leeftijd. Ik hoop zo graag dat ze nog de kans krijgen om volgend jaar hun achterkleinkind te mogen bewonderen.

Ik weet ook dat angst een ongelooflijk slechte raadgever is. Ik laat mijn leven ook niet door angst regeren, maar ik kan er niets aan doen dat deze angsten bij me naar boven komen. Ik kan ze niet onderdrukken of doen alsof ze er niet zijn. De angst zal altijd blijven.

Mijn Droom, Mijn Visioen

Jaren geleden kon ik mij dag in, dag uit vermaken met het schrijven van vrolijke en mooie gedichten. Naast de vrolijke dichtvormen die ik creëerde, kwamen er ook dikwijls gedichten voorbij met een diepere betekenis en meer inhoud. Ik was in de veronderstelling dat ik ooit vele dichtbundels uit zou gaan brengen. Maar bepaalde gedichten werden zeer persoonlijk. Ik ging over tot het schrijven van meer persoonlijke gedichten en wilde deze eigenlijk niet meer delen. Deze geschreven bundels liggen veilig in een doos op de slaapkamer en wie weet…wie weet ga ik er ooit nog iets mee doen.

Vandaag begon het dichten weer te kriebelen. Zeker met onze vruchtbaarheidsproblemen zou ik over tal van dingen kunnen dichten. Toch heb ik dit nog niet gedaan, tot vandaag. Wellicht een beetje uit zelfbescherming. Bang voor de daadwerkelijke confrontatie met mezelf, mijn verdriet en angsten. Maar ik kon het niet laten. Mijn vingers begonnen licht te jeuken en de gedichten drongen vrijwel automatisch mijn hoofd binnen tijdens een sigaretje op het balkon. Zo heb ik vandaag mijn eerste gedicht geschreven. Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden. Wellicht ga ik er dan nog meer schrijven.

 

Mijn Droom, Mijn Visioen

Ik weet dat ik vaak reëel moet zijn, maar toch,

Hoop ik op één droom, zonder enige vorm van bedrog,

Slechts één wens die ik  graag uit zie komen,

Levensecht en puur, naast alle andere mooie dromen,

 

Wanneer ik slaap komt ons wonder tot leven,

Soms de hele nacht, maar vaak maar heel even,

Ik zie de toekomst, als een wonderbaarlijk visioen,

Ons kindje, net geboren, ik geef het een warme zoen,

 

Onvoorwaardelijke liefde, zo intens en levensecht,

Een droom die meer dan duizend woorden zegt,

Ik zie ons wonder groeien en ik herken mezelf,

Nu een jaar of tien, misschien bijna elf,

 

We spelen samen buiten, lachend van plezier, vol geluk,

Mama kijkt naar ons, haar dag kan niet meer stuk,

Plots schiet ik wakker en is alles weer verdwenen,

Een traan rolt over mijn wang en ik tril op mijn benen,

 

Zou deze droom ooit uit mogen komen? Ik blijf hopen,

Dat we binnenkort de werkelijke droom binnenlopen,

Dat het geluk ons eens toelacht, zonder enig verdriet,

Ik blijf slechts hopen, want ik weet het simpelweg niet,

 

Ik krijg ineens een levensecht visioen, ik zie de daadwerkelijke toekomst daar,

Een stem klinkt. Ik ren er naartoe, terwijl ik naar boven staar,

Een klein wonder dat roept, van boven aan de trap,

“wees gerust voor nu, alles komt goed, lieve pap”

De Omgeving

Het is nu ongeveer een maand geleden dat we onze vrienden per mail op de hoogte hebben gebracht van onze behandelingen. Onze vruchtbaarheidsproblemen was bij hen al wel enigszins duidelijk, maar we kozen er nu voor om ook belangrijke behandel-data naar ze te mailen. Bovendien merkten vrouwlief en ik dat het voor ons allemaal steeds spannender begon te worden. Eigenlijk gingen we er met een sneltreinvaart doorheen en stonden we nauwelijks stil bij wat dit allemaal teweeg kan brengen. Zo informeerden we onze vrienden ook hierover. We vertelden ze dat het nu tijd was om met onszelf bezig te zijn en de sociale contacten op een iets lager pitje te zetten. Vrouwlief en ik besloten om heel goed stil te staan en ons een goed af te vragen waar we nu mee bezig zijn en vooral wat dit met ons doet. Het is, als je er eenmaal bij stilstaat, een enorme rollercoaster van emoties. Verdriet, spanning, angst, paniek, woede…vrijwel alles komt voorbij. Ik ben blij dat we de sneltrein op tijd hebben laten stoppen, uit zijn gestapt en ons realiseerden wat dit allemaal met ons doet. Voor lotgenoten kan dit herkenbaar zijn, maar onze vrienden reageren nauwelijks.

Natuurlijk hebben we wel wat reacties op onze mail gekregen, maar juist van de mensen waarvan je iets verwacht, hoor je niets. Nee, ik wil ‘ons’ niet in een slachtofferrol plaatsen, absoluut niet, maar kom op, vrienden horen er toch voor je te zijn? Ik vind dat lastig. Lastig om nu te bepalen wie je vrienden zijn en wie niet. Soms denk ik dat het geen echte vrienden zijn als ze niets van zich laten horen maar anderzijds denk ik dat je het ook niet zo zwart/wit moet bezien. Ik kan met mijn vrienden over van alles en nog wat kletsen en meestal gaat het dan over voetbal of werk. Oppervlakkige gesprekken zonder echte diepgang. Niet erg, maar wanneer je steun zoekt bij vrienden met vruchtbaarheidsproblemen geven ze niet thuis. Is dit te moeilijk voor ze? Voelen ze zich bezwaard omdat ze zelf kinderen hebben? Heerst er een taboe? Ik weet het niet.

Ik weet wel dat mijn vrienden me graag zien. Ook al is het de laatste tijd niet vaak. Wanneer er feestjes zijn of het straks lekker weer wordt om met zijn allen het terras op te duiken of om de barbecue aan te steken, zal ik ze weer vaker zien. Gevoelsmatig lijkt het soms alsof vrienden alleen nog maar contact zoeken als het om leuke en gezellige dingen gaat. Ja, ik vind dat ook gezellig en leuk uiteraard, maar als ik echt over mijn gevoel wil praten en wat vruchtbaarheidsproblemen allemaal met zich meebrengt, lijkt het alsof de zomerzon verdwijnt en er donkere wolken tevoorschijn komen. Iedereen blijft lekker thuis bij de verwarming en het contact is er niet of nauwelijks. En soms doet dat pijn.

Mijn vrienden ken ik al zeker een jaar of vijftien en dit zijn dan ook de zogeheten vrienden voor het leven. Soms spreek je ze weken niet, soms dag in, dag uit. Ik pik ook meer van ze dan van willekeurige kennissen of passanten. Hierdoor vind ik het ook heel dubbel. Ik koester de vriendschap die er tot op zekere hoogte is, maar ik mis toch ook enig verwantschap. Het is nauwelijks te definiëren. Nu ik dit zo schrijf, bedenk ik me dat het misschien juist helemaal niet erg is dat mijn vrienden er op dit punt niet voor me zijn. Ze zullen immers toch nooit begrijpen wat wij voelen en hoe wij dit ervaren. Ze kunnen zich niet voorstellen hoe het is om vruchtbaarheidsproblemen te hebben. Dit gaat veel makkelijker met lotgenoten, die precies weten wat je voelt, hoe je je voelt en met je meeleven.

Ik heb me er bij neergelegd. Ik weet nu dat ik vrienden heb die geen steun voor me zijn tijdens de behandelingen, maar ik weet ook dat ik veel contact met lotgenoten heb wat me goed doet. Zo creëer ik een middenweg. Mijn vrienden hebben dan misschien bepaalde gebreken en doen misschien niet alles wat ik zou willen. Ze zijn er misschien niet altijd voor me wanneer ik dat wens. Maar ik weet wel dat ik ze nodig heb, op welke manier dan ook. Toch merk ik ook dat lotgenoten inmiddels vrienden lijken te worden. Nieuwe vriendschappen die kunnen ontstaan door het lot dat ons bij elkaar brengt. Dat ontroert me.

Wachten Duurt Lang

Het verlossende telefoontje dat we laatst kregen was voor mij misschien wel het spannendste telefoontje ooit. Kan er een terugplaatsing plaatsvinden of niet? Vijftig procent kans, ja of nee. Dagen voordat het telefoontje kwam was ik al aan het zenuwpezen. De dag dat we gebeld zouden worden viel aanvankelijk mee qua spanning. Totdat ik beneden kwam en wat uit het raam stond te kijken. Ik keek in de diepte maar zag eigenlijk helemaal niets. Verzonken in gedachten en heel af en toe draaide ik mijn hoofd in de richting van de klok. Tussen 10.00 en 11.00 uur zal de telefoon overgaan. Ik denk dat ik deze ochtend zes keer ben gestorven van de spanning. Ik bleef maar op de klok kijken en elke minuut heb ik weg zien tikken. ‘Bel nou, verdomme!’ schreeuwde ik in mezelf. Het was pas vijf over tien.

Elke vijf minuten daarna bleef ik dezelfde zin herhalen in mijn hoofd en er kwamen ook vragen bij als ‘waarom hebben ze nog niet gebeld? Bellen ze pas later als het slecht nieuws betreft?’ ‘Ze kunnen nu toch wel bellen?’ ‘Zouden ze ons vergeten zijn?’ Ik werd er helemaal gek van. Half elf en nog altijd geen telefoontje. Een diepe zucht en weer door zenuwpezen. Ik ijsbeer wat door de woonkamer, tot ongenoegen van vrouwlief die rustig haar tijdschrift las aan de eettafel. En ik bleef doelloos naar buiten staren op de momenten dat ik bij een raam aankwam. Voor mijn gevoel was dit telefoontje erop of eronder en ik hield het bijna niet meer van de spanning! Maar geduld is een schone zaak zegt men dan. Die zin kwam helaas niet bij me op op dat moment.

Kwart voor elf en nog altijd geen telefoontje. Ik begon langzaam te geloven dat we slecht nieuws zouden krijgen. Ik ben dan ook wel een klein beetje pessimist, maar dit terzijde. Deze drie kwartier wachten leek voor mij wel drie uur. En het meest erge van dat wachten was: nog steeds geen telefoontje! De wijzer van de klok naderde de grote elf en precies op het moment dat de wijzer naar vijf voor elf springt, gaat de telefoon. Mijn hart schiet direct door naar mijn keel en vrouwlief neemt in alle rust de telefoon op. Ik kon niet goed volgen wat nu de uitkomst was, want ik hoorde uiteraard alleen vrouwlief praten. Gelukkig schreef ze snel met pen ‘5 embryo’s op’ zodat ik in elk geval iets wist. Langzaam zakte de spanning.

Vrouwlief was uitgebeld en had een brede, stralende glimlach op haar gezicht. ‘5 embryo’s waarvan 2 supergoed!’ zei ze. Ik was verbaasd. Zulk goed nieuws had ik nu ook weer niet verwacht! Diezelfde dag mochten we naar het ziekenhuis voor de terugplaatsing. Alle spanning viel van me af na dat ene telefoontje. Slopend is het. Mijn zenuwen deden dingen waarvan ik niet wist dat het bestond. Maar…eind goed, al goed, voorlopig. Er werd een embryo teruggeplaatst deze dag en we konden opgewekt naar huis met onze Mini! Een apart gevoel, een bijzonder gevoel, een goed gevoel.

De wachtweken zijn aangebroken. Inmiddels is er al een week voorbij en hebben we nog een week te gaan. Het lijkt soms lang te duren, maar persoonlijk vind ik toch dat het redelijk snel verloopt. Misschien ook omdat voor mijn gevoel de grootste spanning voorbij is. De afgelopen dagen ben ik ziek geweest. Koorts, rillerig, grieperig, enfin, geen pretje. Maar ik ben blij dat dit niet een week eerder is gebeurd en we wellicht de punctie en zaadproductie  hadden moeten overslaan. Zoals ik al zei, alle spanning viel van me af en dat zal de voornaamste reden geweest zijn van het feit dat ik ziek werd, vermoed ik.

Men zegt dat het meest heftige periode van de hele ICSI behandeling de wachtweken zijn. Ik ervaar dit nog niet zo. Het welles-nietes telefoontje, dat was voor mij het spannendst. Deze wachtweken kom ik wel door, ik heb genoeg te doen en verveel me nooit. De spanning zal in de loop van volgende week ongetwijfeld toenemen, daar ben ik van overtuigd. Ik wacht het allemaal af. Ik hoop dat we straks een nog grotere glimlach op ons gezicht kunnen toveren wanneer er een positieve test te zien is. En of de tijd nu snel gaat of juist tergend langzaam, het maakt niet uit. Wachten duurt immers altijd te lang.

Mijn zenuwen de baas

De punctie ligt inmiddels twee dagen achter ons. Op voorhand had ik verwacht dat de punctie-dag veel heftiger zou verlopen dan deze daadwerkelijk was. Om nu te zeggen dat het mee viel gaat wat ver, maar in mijn hoofd was het nog vele malen erger. Machteloos zit ik naast mijn vrouw die alles ondergaat. Ik zie de angst in haar ogen en langzaamaan rollen de tranen over haar wangen. Dat deed me veel verdriet, maar ik kon mijn tranen bedwingen. Ik had op dat moment ook mijn eigen strijd.

Na de punctie kon ik terug naar het lab om te vragen of mijn zaadkwaliteit dusdanig was dat ze er wat aan zouden hebben. Die extra druk lag op mijn schouders terwijl ik mijn vrouw bijstond. Ze deed het uitstekend. Ik was zo trots op haar! Je moet het maar durven als vrouw. Ik heb er enorm veel respect voor. Ik zag haar tranen verdwijnen en ook bij haar kwam vrij snel de berusting dat het allemaal goed zou komen. Alle spanning kwam naar boven en eruit en dat is meer dan begrijpelijk.

De punctie was voorbij en vrouwlief mocht plaatsnemen in de rustkamer. Ik trok een sprintje naar het lab en was zo nerveus dat ik al bijna vergat wat ik daar ook alweer kwam doen. “Het is prima in orde” vertelde ze tegen me. Ik was gerust gesteld en vertelde het nieuws aan vrouwlief die al rustend in haar stoel lag bij te komen. Even was er berusting. Even was alle  spanning weg. Maar dit duurde niet lang. Hoeveel eicellen zouden er gevonden zijn? Dat antwoord liet nog even op zich wachten, waardoor wij de spanning weer voelden. Toen uiteindelijk dat nieuws verteld werd, zakte de spanning weer. Elf eicellen, prima resultaat! Naar huis en in de relaxmodus!

Dat ging eventjes goed…vrouwlief lag veel op de bank en ik keek voetbal. Tsja, blijf wel een man natuurlijk. Maar zondagavond nam de spanning bij mij weer toe. We kregen het bericht dat we woensdagochtend gebeld worden in verband met de terugplaatsing en deze zal, als alles naar wens verloopt, dan ook woensdag plaats gaan vinden. Als alles naar wens verloopt…toen ik deze zin bedacht in mijn hoofd, begon het piekeren. Wat nu als ze bellen met slecht nieuws? Wat als er geen terugplaatsing kan plaatsvinden? Wat als alles voor niets is geweest? Wat als zus, wat als zo? Ik werd gek van mezelf en de spanning liep hoog op. “Get a grip, man! ” zei ik tegen mezelf. Maar het hielp niets. Ik had geen controle over mijn zenuwen en nu waren de zenuwen de baas over mij.

Wonder boven wonder sliep ik die nacht goed. Zelfs de maandagochtend verliep enigszins goed. Maar in de middag voelde ik de zenuwen weer opkomen en wederom had ik er geen controle over. Afleiding zoeken! Snel! Ja, dat dacht ik ook, geloof me…maar niets hielp. Ik merkte dat ik dit wachten misschien wel het allerergst vind. Zondag hadden we zelf nog enige invloed op wat er gebeurde, nu zijn we beide toeschouwers en moeten we afwachten. Het is niet anders. De hele dag had ik een knoop in mijn maag, maar wist ook dat ik me niet gek moest laten maken. Maar dat is heel makkelijk gezegd. Ik ging vroeg naar bed. Rust zou me goed doen, dacht ik. Ik heb een hele beroerde nacht gehad en heel slecht geslapen. Desalniettemin ging vanochtend vroeg de wekker weer en de plicht riep. Opstaan, douchen, aankleden, ontbijten en de deur uit, op weg naar onze cursuslocatie. Ik vertelde mijn mede-docent dat ik het erg spannend vond allemaal, je moet weten dat we dan ook goede vrienden zijn.

“Geen probleem, jongen, ik pak de lesstof wel op vandaag, assisteer jij maar, dan hoef je minder alert te zijn”. En zo geschiedde. G. gaf les en ik assisteerde waar nodig. Hij voelde goed aan wat ik kon en wat ik niet kon. De lessen konden we zo prima geven en volgende week zal ik de les weer gaan geven, dan ben ik de ergste spanning wel kwijt. Ik was nog zenuwachtiger dan gisteren en ik heb het gevoel dat het ook niet zal zakken. De cursus is net afgelopen en ik ben weer thuis. Kalm, maar wel godsgruwelijk zenuwachtig. De vraag die steeds door mijn hoofd blijft malen is of je daadwerkelijk je zenuwen de baas kunt zijn. Ik weet het niet. Je kunt het onderdrukken, zeker, maar volledige controle over je zenuwen hebben? Nee. Ik niet althans. En ergens vind ik dat juist ook wel prettig, omdat ik me dan wel meer mens voel.

Morgenochtend worden we gebeld tussen 10.00 en 11.00 uur. Mijn hart zal bonzen in mijn keel en ik kan alleen maar hopen op positief nieuws. Ik wil niet denken aan slecht nieuws, maar dat lukt niet. In mijn hoofd is het een fifty-fifty deal. Het is ja of nee. Het is positief of negatief. Het is erop of eronder. Ik hoop dat ik na het telefoongesprek alle spanning van me af kan laten glijden, in tranen uitbarst en vanaf dat moment mijn zenuwen weer de baas ben. Al is het maar voor een dag.

De Herenkamer

Nee, vrees niet, ik zal niet tot in detail beschrijven wat ik allemaal heb gedaan in deze kamer. Wel wil ik jullie even een korte rondleiding geven, vooral de dames, want zij zullen niet snel in zo’n kamertje komen. Het was zondag, 22 april 2012, de dag van onze punctie en in alle vroegte moesten we opstaan en richting het UMC te Utrecht. De papieren vertelden ons dat we bij receptie 38 onszelf konden aanmelden. Maar deze was gesloten. We zagen enkele mensen in de wachtkamer zitten en dachten ‘het is zondag, je kunt gewoon gaan zitten daar’. Ik ijsbeerde wat door de wachtkamer om de zenuwen te bedwingen. Om 09.00 zou ik het kamertje in mogen voor de zaadproductie. Om 09.10 uur ben ik toch maar gaan vragen hoe of wat, aangezien we niet geroepen werden. “Goed dat u het zegt, meneer, u moet zich melden bij receptie 39, is u dat niet verteld?” Euh…nee dus. Enfin, ik in galop richting receptie 39, wat overigens het geluksnummer van mijn vader is, maar dit terzijde. Ik liep naar binnen en drukte op de bel. Het was inmiddels 09.13 uur en ik begon nog nerveuzer te worden dan ik al was, met in mijn achterhoofd de punctie-tijd van 09.30 uur.

Ik kreeg 2 bekertjes die gevuld dienden te worden. De mevrouw die me de bekertjes gaf verwees me naar het herenkamertje aan de overkant. Ik opende de donkerblauwe deur en draaide deze vrijwel automatisch achter me op slot en keek om me heen. Links van me een tweepersoons lederen zwarte bank met daarnaast een klein, zwart bijzettafeltje. Voor me hing een papiertje op de muur met de ‘regels’. Daarnaast een wat bredere muur met twee planken eraan bevestigd. De bovenste plank lag vol met afgrijselijke gastendoekjes en handdoeken. Op de onderste plank nog een paar gastendoekjes met daarnaast een viertal Playboy Magazines. Rechts van me zag ik een kleine wastafel, met daarnaast een klein LCD-TV scherm, gekoppeld aan een DVD-speler. Ik herinner me niet goed meer welke kleur de vloer was, maar in mijn beleving was het vies donkergeel, tegen bruin aan. Ook stond er nog een immens grote vuilniscontainer bedoeld voor de gebruikte gastendoekjes en/of handdoeken. Ik had me toch iets veel mooiers en enigszins leukers voorgesteld bij een herenkamer.

Ik keek op mijn telefoon en zag dat het inmiddels 09.17 uur was. Ik had dus nog dertien minuten. Ik voelde me alles behalve op mijn gemak. Ik had geen zin om nu nog uit te zoeken hoe de TV met DVD-speler werkte en greep maar een stapel Playboy’s. Als er iets is dat voor mannen ongemakkelijk, vervelend en spannend is, is het presteren onder uiterst hoge druk. Het is niet fijn. Je moet, je hebt geen keuze. Het is simpelweg je verstand helemaal terugdraaien naar het nulpunt en ‘je ding doen’. Ik verliet de kamer om 09.29 uur, één minuut voordat de punctie zou beginnen. Ik liep met mijn bekertjes terug naar receptie 39 en daar werd me verteld dat ik na de punctie terug moest komen om te vragen of het zaad goed genoeg was. Als dit namelijk niet zo zou zijn, mocht ik nog een keer produceren. Dat was vanaf dat moment mijn grootste nachtmerrie. Die stress bleef er wel even inzitten. Vervolgens kwam de spanning van de punctie zelf er nog bij. Een pretje is het niet.

Er wordt vaak gedacht dat het voor mannen allemaal wel mee valt. Voornamelijk door hen die geen vruchtbaarheidsproblemen hebben. ‘Je hoeft alleen maar porno te kijken en te rukken, da’s toch geen straf?’ Was dat maar waar. Ik ga zulke vragen ook niet beantwoorden. Mannen die dit meemaken zullen uit ervaring weten dat presteren en produceren in een herenkamer verre van ideaal is. Traumatisch is het niet, maar ik denk wel dat ik dit niet snel zal vergeten. Ik hoop ook dat ik nooit meer in een herenkamer hoef te zijn. Helaas kan ik daar op dit moment nog niets over zeggen. De hele dag is zeer opwindend, maar dan in een andere betekenis. Mocht ik ooit nog eens een herenkamer betreden, hoop ik een voetbalwedstrijd aan te treffen op de TV, hoop ik op het bijzettafeltje een zak chips te zien met een fles Fanta en een lounge-sfeer zou ook niet misstaan. Ik denk dat ik me dan meer op mijn gemak zal voelen. Even een half uurtje relaxen en pas daarna presteren en produceren. Ideetje?

Decadent

Ik ga toch een podium geven aan een bepaalde journaliste die afgelopen week op school het woord ‘decadent’ heeft geleerd en het vervolgens te pas en te onpas gebruikt. Even vooropgesteld dat dit absoluut niet bedoeld is als aanval maar als positieve kritiek/feedback. Na het lezen van haar stuk heb ik de haren uit mijn hoofd getrokken en was rijp voor haartransplantatie. Vervolgens draaide ik helemaal door en liep overal tegenaan. De wonden zijn nog zichtbaar, maar ach, dat is met een cosmetische ingreep wel te verhelpen. Is dit alles? Welnee, ik ben ook nog eens ongewenst kinderloos, maar kom op, we kopen wel even een kind bij de bakker op de hoek.

Mensen met haargroei problemen hebben de mogelijkheid om bijvoorbeeld over te gaan op haartransplantatie. Mensen met dergelijke misvormingen kunnen in aanmerking komen voor een plastische chirurgische behandeling. Zelfs als je er nog fraaier uit wil zien kun je met een goed gevulde zak geld bepaalde ingrepen betalen. Dit kan voor een bepaalde groep zeer ingrijpend zijn. Denk bijvoorbeeld aan iemand die dolgraag een volle haarbos wil hebben, maar het haar maar niet wil groeien. Denk aan iemand wiens gezicht is misvormd en een operatie nodig heeft om enigszins goed voor de dag te komen. Dit kan een enorme impact op je hebben.

Maar dit staat totaal los van ongewenste kinderloosheid. De enige vergelijking die je kunt maken is dat je er niet zelf om hebt gevraagd, maar dan houdt het op. Hoe durft ze deze vergelijking überhaupt te verzinnen? Wanneer ik haar profiel op Twitter bekijk, wordt het me iets duidelijker. Mevrouw is bewust kinderloos. Bovendien zit ze in het begin van haar twintiger jaren. Toen ik 23 was, had ik ook nog niet direct een kinderwens. Of dit bij haar over enkele jaren anders is? Geen idee, maar ik hoop, dat als ze ooit moeder wil worden, ze niet dezelfde weg hoeft te belopen die wij momenteel belopen. Mocht dit wel zo zijn, denk ik dat haar mening direct 180 graden draait.

Ik vraag me af of ze zich heeft verdiept in de medische IVF materie of dat ze probeert interessant te doen. Zou ze ooit van IUI en ICSI gehoord hebben? Denk het niet. Dit is een typisch voorbeeld van een persoon die uiterst zwart/wit ernaar kijkt, er een mening op na houdt die zeer merkwaardig te noemen is en er ook maar mee naar buiten treed, zodat iedereen kan zien dat ze een uitstekend journaliste is. Dit is haar goedrecht. Ze is journaliste, ze heeft een mening, en dat schrijft ze op papier door middel van een artikel. Maar beste Isabelle, ik zal even kort iets vertellen:

Wanneer je een kinderwens hebt en te horen krijgt dat je vruchtbaarheidsproblemen hebt, stort in eerste instantie je wereld in. Vervolgens kom je terecht in een wereld die je niet kent. Denk je dat wij hier vrijwilliger voor kiezen? Dat we dit willen? Dat we het leuk vinden om diverse ziekenhuisonderzoeken te ervaren? Dat we dolgraag hormonen willen spuiten? Dat we niet kunnen wachten om zaad te produceren in een of ander ranzig ziekenhuishokje? Probeer je eens in te denken hoe dit voor ons is. Niet alleen emotioneel gezien, maar ook lichamelijk. Denk je eens in hoeveel dit van ons vraagt en hoeveel energie het kost. Dat het zelfs onze baan kan kosten, omdat we twee of drie keer per week naar het ziekenhuis moeten gaan. Ik weet dondersgoed dat dit voor een buitenstaander lastig te beseffen is, want ik merk het ook in mijn eigen omgeving. Maar research uitvoeren alvorens je een dergelijk artikel lanceert lijkt me wel gepast. Dit heb je klaarblijkelijk nagelaten waardoor het een ongenuanceerd stuk is geworden dat kant noch wal raakt. Ik weet zeker dat je van mening veranderen zult, als je in onze schoenen staat.

Reageer ik nu uit emotie? Misschien deels wel ja. Maar wanneer ik daadwerkelijk emotieloos zou reageren, had ik je direct met de grond gelijk gemaakt en geen spaan van je heel gelaten. Dat gaat mij zelfs te ver. Je bent nog jong en je hebt nog erg veel te leren. Dat je een ongenuanceerd artikel als deze plaatst is zeer ongepast, maar aan de andere kant dien je fouten te maken alvorens je meer kunt leren. Ik hoop dat het een wijze les voor je is geweest en dat je in het vervolg genuanceerd te werk gaat, als een echte journaliste.

Tot slot, ter afsluiting: wij kiezen bewust voor deze medische malle molen, niet omdat we dit dolgraag willen, maar geen andere keuze hebben. Onze kinderwens is er en dat is alles behalve een luxe probleem. Wat nu als jij zwanger raakt, terwijl je bewust kinderloos wilt zijn?

ICSI Man

Virtual Insanity

Het is vaak erg lastig om diverse vruchtbaarheidsproblemen te bespreken met mensen uit je omgeving. Ze begrijpen het vaak wel, maar echt snappen? Nee, dat niet. Mensen die geen vruchtbaarheidsproblemen hebben, kunnen zich niet voorstellen hoe het daadwerkelijk is om midden in deze medische malle molen te zitten. Maar toch wil je deze problemen bespreekbaar maken en er vaak met anderen over kunnen praten, zonder dat er diverse nare, weliswaar onbedoelde, opmerkingen aan te pas komen. Gelukkig bestaan er tegenwoordig verschillende Social Media kanalen waar je veelal in contact kunt komen met lotgenoten. Er zijn Hyvespagina’s waar je gezamenlijk kunt praten, Facebookpagina’s die soortgelijke opties bieden, Twitter, waar je lotgenoten kunt volgen, enfin, tal van virtuele mogelijkheden die het proces kunnen vergemakkelijken.

Maar het heeft wel degelijk een keerzijde. Het is ontzettend fijn om contact te hebben met lotgenoten en je vruchtbaarheidsproblemen met elkaar te delen, zeker, maar het is uiteraard ook erg confronterend. Dat wordt nog wel eens onderschat. Wanneer iemand slecht nieuws te melden heeft, leef je met deze persoon mee en je kan je er alles bij voorstellen doordat het zo herkenbaar is. Door deze herkenbaarheid heeft het vaak ook impact op je eigen situatie en voel je het verdriet. Je leeft mee met de ander en daarmee betrek je de problematiek vrijwel direct op je eigen situatie. Andersom werkt dit net zo. Wanneer iemand goed nieuws te melden heeft, ben je erg blij voor hem of haar en voel je het geluk. Dit geluk wordt echter verdriet, wanneer er wederom naar de eigen situatie wordt gekeken indien het daarin nog niet zo gaat als gewenst. Kortom, je kunt soms ook best gek worden van het virtueel contact met lotgenoten.

Ik merk dit ook bij mezelf. Ik kan mezelf uren ‘vermaken’ via bijvoorbeeld Twitter en ik merk dan dat het erg prettig is om over onze situatie te praten en ook de situaties van anderen te lezen. Maar ik merk ook, dat wanneer ik niet oppas, ik helemaal wordt meegezogen in deze wereld en het dan soms lijkt alsof er niets anders meer bestaat buiten deze problematiek. Ik vind dat iedereen daarvoor moet waken. Zorg dat je niet helemaal wordt meegezogen in de diverse Social Media kanalen met betrekking tot je vruchtbaarheidsproblemen, en maak dus ook absoluut tijd vrij voor totaal andere, vooral leuke dingen. Houd rekening met jezelf!

Het is soms ook erg lastig om je vrij te maken van diverse Social Media kanalen. Je wilt van alles en iedereen op de hoogte zijn en blijven, waardoor je soms niet beseft dat bijna al je (vrije)tijd hieraan wordt besteed. Ik merk het zelf namelijk ook. Het is natuurlijk ook niet altijd kommer en kwel of juist uitermate positief. Gelukkig kiest men vaak ook een middenweg door het niet continu over de vruchtbaarheidsproblemen te hebben, maar bijvoorbeeld ook over hobby’s, werk en andere zaken. ik denk dat mensen zich ook realiseren dat het niet goed is om vierentwintig uur per dag met problemen bezig te zijn, waardoor er min of meer automatisch rust wordt ingebouwd tijdens diverse gesprekken met elkaar. Sommigen zullen er zelfs voor kiezen om de Social Media activiteiten even naast zich neer te leggen omdat het ze te veel wordt. Hoe je er mee omgaat, is geheel aan jezelf. Ik vind het prettig om regelmatig contact te onderhouden met lotgenoten, omdat het me ook sterker maakt. Ik voel me niet alleen en ik weet dat ik niet de enige ben met deze problematiek. Dat stelt ook gerust, kan ik je zeggen.

Het is allemaal erg dubbel. Als gezegd is het lotgenoten contact erg prettig, fijn en voor sommigen zelfs noodzaak, maar kent zijn keerzijde door eventuele keiharde confrontatie met je eigen werkelijkheid. En ik? Ik ken mijn grens. Wanneer het mij teveel word, neem ik even afstand. Wanneer ik veel wil praten, dan doe ik dat. Wanneer ik advies wil of een vraag heb, dan handel ik ernaar. En lotgenoten? Zij zullen je altijd steunen, aan je denken en er voor je zijn wanneer JIJ ze nodig hebt.

De Spanning Stijgt

Maandag, 16 april 2012. De koelkast begint weer op een koelkast te lijken. De bovenste plank is nog altijd bedoeld voor Decapeptyl, Puregon, Pregnyl, enfin, de medicijnvoorraad voor ons traject. Maar deze voorraad slinkt gelukkig. Vrouwlief zet nu al ruim een maand diverse naalden in haar buik en ik vind dat uiterst bewonderenswaardig. Je moet het maar durven, elke dag weer zo’n naald door je huid jassen. Ondanks dat het inmiddels een dagelijks ritueel is geworden ’s avonds, ik kan er moeilijk aan wennen. Het stoort me niet, maar elke avond komt wel het besef naar boven waarvoor je dit allemaal doet. En wij mannen kijken toe vanaf de zijlijn en zien ook de pijn van onze vrouwen wanneer er weer eens een gigantisch botte naald tussen zit.

Maar zoals ik al zei, de voorraad slinkt. Vanmorgen hebben we de echo gehad waar maar liefst acht follikels zijn aangetroffen. Nu mogen we aan het eind van de week wederom voor een echo en zal waarschijnlijk de punctie in het weekend plaatsvinden. Ineens heb ik het gevoel dat het nu allemaal echt gaat beginnen. Dat gevoel begon al toen we de eerste keer de apotheek binnen stapten voor de medicatie. Dat gevoel groeide en nu heb ik het gevoel dat daarnaast ook echt de spanning begint toe te nemen. De zenuwen gierden vanmorgen al door onze lijven en dan is het nog “maar” een echo. Hoe gespannen zullen we zijn tijdens de punctie, vraag je je dan af.

Ik spreek ook bewust in de ‘wij’ vorm. Vrouwlief en ik zijn samen dit zware traject ingegaan en willen dit ook samen doorstaan. Voor ons betekent dit dat we alles proberen gezamenlijk te doen. Wanneer vrouwlief thuis is en het tijd is voor de naalden, loop ik naar de koelkast en haal deze eruit. En zo heel af en toe probeer ik zelf ook de inhoud van de ampul leeg te spuiten. Het betekent ook veel tijd samen doorbrengen. Samen wandelen of lekker tegen elkaar aanhangen op de bank. Het enige dat soms nog met kleine moeite gaat is het daadwerkelijk vertellen wat er zich allemaal in je hoofd afspeelt. Ik merk, zeker de laatste dagen, dat ik het lastig vind om er over te praten. Ja, ik ben een man, maar dat is geen excuus. Ik merk dat de spanning stijgt en dan slik ik woorden en zelfs zinnen in. Wordt het me allemaal teveel? Nee, dat niet, maar de spanning die het gehele traject waar we ons in bevinden met zich meebrengt, loopt wel enorm op.

Ook ik kan dan niet altijd mijn tranen in bedwang houden, hoe graag ik ook zou willen. En natuurlijk voel je je dan als man een beetje kansloos. Je wilt toch geen huilebalk zijn? Je wilt toch die sterke man zijn waar je vrouw op kan leunen als ze het zwaar heeft? Ja, klopt helemaal. Maar zo af en toe wordt het ook voor ons mannen even teveel, en ik merk dat anderen dat behoorlijk onderschatten. Ook wij mannen laten eens een traan. En dat is helemaal niet erg. ik denk zelfs dat menig vrouw gepaste trots zal voelen wanneer ze hun man in tranen zien. Het is de spanning die stijgt, het komt allemaal dichter en dichterbij. Die spanning mag je voelen, als man, als vrouw. Samen hebben wij gekozen om deze behandeling een kans te geven, samen hebben we een kinderwens. En hoe dichterbij we komen, hoe spannender het zal worden. En die spanning is killing. Eigenlijk zou elke behandelende arts een waarschuwing mee moeten geven voor iedereen die met dit traject start: samen huilen is toegestaan.

De spanning zal deze week alleen maar toenemen. Logisch, maar soms knap vervelend. Het legt je ‘normale’ leventje een beetje stil. Hopelijk is alle spanning niet voor niets. Ik ben me er nu van bewust dat het een uitermate zwaar proces is waar je ook heel goed bij stil moet staan. Het is niet niks. Het is zwaar. Het is slopend. Wees jezelf en laat je emoties toe. Je mag huilen. Ook jij, beste man.

Welcome!

Welkom op de blogsite van ICSI Man. Hier vind je regelmatig blogs met betrekking tot vruchtbaarheidsproblemen vanuit mannelijk perspectief. Binnenkort vind je hier mijn allereerste blog! Veel leesplezier!

Met vriendelijke groet,

Dennis (ICSI Man)